Anuradhapura en bucketlist

Nadat het gisteren een tijd had geonweerd, scheen vanmorgen weer lekker het zonnetje. Zoals elke keer in Sri Lanka was de taxichauffeur veel te vroeg en stond al op ons te wachten. Dat zijn we weleens anders gewend in Azië. Het plan was om eerst naar Anuradhapura te gaan.

Ik heb een aantal dingen op mijn fotografie Sri Lanka bucketlist staan en al snel kon ik het fotograferen van een cricketwedstrijd afstrepen. De afgelopen weken zagen we meerdere keren dat gewoon in een weiland een wedstrijd wordt gespeeld of dat men aan het trainen is. Vandaag konden we eindelijk stoppen langs de weg.

Anuradhapura staat op de UNESCO werelderfgoedlijst. Het hele gebied staat op de lijst, niet slechts één bouwwerk. De verschillende stoepa’s en andere bezienswaardigheden zijn namelijk over een groot gebied verspreidt

We namen eerst een kijkje bij de rotstempel van Isurumuniya, die is gebouwd tijdens het bewind van koning Devanampiyatisa in de 3e eeuw v. Chr.. In het kleine museum bij de ingang worden (delen) van de beeldhouwwerken getoond waar vroeger de muren en plafonds mee waren versierd ( mochten we niet fotograferen ) We zagen een groot liggend Boeddhabeeld, prachtige muurtekeningen en ook het beeldhouwwerk van de minnaars van Isurumuniya, wat volgens de legenden de zoon is van koning Dutugemunu en een meisje uit de lagere kaste dat hij beminde en waarvoor hij de troon op gaf. Er zaten ook veel vleermuizen in de tempel.

Vervolgens vertrokken we naar de overhangende rotsen van Vessagiriya, waar in de 5e eeuw voor Christus 500 monniken leefden en mediteerden. Het is een mooie rustgevende plek, dus begrijpelijk dat ze deze door de rotsen van de regen afgeschermde plek uitkozen. Ook nu zaten er vier vrouwen te mediteren.

Anuradhapura zelf is de oudste kloosterstad ter wereld, waar duizenden monniken in tientallen kloosters leefden. Voor boeddhisten werd het een heilige stad doordat de dochter van een Indiase keizer hier, verstopt in haar kapsel, een loot naartoe bracht van de heilige bodhiboom. Onder deze vijgenboom vond Boeddha in de 3e eeuw voor Christus verlichting. De inmiddels ruim 2200 jaar oude boom staat er nog steeds en wordt gedeeltelijk ondersteund om te voorkomen dat de takken afbreken. Jaarlijks bezoeken duizenden boeddhistische pelgrims deze boom in Anuradhapura en ook nu was het er heel erg druk. Heel indrukwekkend was het bidden en offeren van de pelgrims.

De vierde bezienswaardigheid die we zagen was de Ruwanweliseya stoepa. Dit opmerkelijke gebouw is maar liefst 92 meter hoog. De stoepa bestaat uit een grote witte koepel, een zeer herkenbaar monument dus. Vervolgens reed de chauffeur ons naar nog een stoepa die we even vanuit de auto bekeken, maar die erg veel leek op de vorige stoepa. De reis werd vervolgd naar stoepa nr 3 die ook veel leek op de vorige twee. Bij tempels en stoepa’s moeten de schoenen uit en de tegels waren bloedheet door de zon. De gevoelstemperatuur was inmiddels 41 graden dus we besloten dat het genoeg was voor vandaag. We hadden immers al veel moois gezien. Met de chauffeur spraken we af dat we soms onderweg zouden stoppen als er iets interessants was te zien.

Op mijn Sri Lanka bucketlist stond ook bij een school fotograferen. En laten we nu precies langs een school komen die uitging. De ouders stonden al te wachten en een aantal kinderen kregen een ijsje van de ijscoman die bij de ingang stond. Ik ben even het schoolterrein opgelopen en trok redelijk wat aandacht van de kids. Het liefste wilden ze allemaal poseren voor de camera. Dus ook dit kan weer van de bucketlist.

Na een tocht van vijf uur waren we weer terug in het hotel waar we het zweet lekker gingen afspoelen in het zwembad en daarna onder de douche ( ik ) en in bad ( Rob ). De shampoo, zeep en het doucheschuim ruiken hier naar kaneel. Ik heb zo’n idee dat ik als we weer thuis zijn en ik kaneel ruik aan dit hotel zal denken. Absoluut geen straf want wat was het hier fantastisch. Morgen trekken we de heuvels in.